Σαν ελάχιστο φόρο τιμής...

 

23 Αυγούστου 2000…

22 χρονών γνώρισα την Γερόντισσα Θεοδοσία. Αν και πήγα στο μοναστήρι, μετά από παρότρυνση αγαπημένης φίλης που μου το παρουσίασε περισσότερο σαν όμορφη εκδρομή (για να με πείσει), έμελλε να ήταν τελικά ταξίδι ζωής…

«Ο Θεός θέλει να χαρείς, όχι να φθαρείς…». Οι πρώτες της κουβέντες που περίκλειαν όλες τις απαντήσεις στα ερωτήματα των νεανικών μου χρόνων.

Έτσι, οι επισκέψεις στην Ιερά Μονή πλήθυναν. Με λεωφορείο, με ταξί, με ιδιωτικό αυτοκίνητο. Και όταν έφτανα εκεί, μου έκανε μια πελώρια, ζεστή αγκαλιά και τα ξεχνούσα όλα, κούραση, έννοιες. Μιλούσαμε με τις ώρες, μέχρι πολύ αργά την νύχτα. Πρόθυμη και ανοιχτόμυαλη να μου απαντήσει ότι την ρωτούσα, όσο μικρό και ανούσιο και αν ήταν. Με συμβούλευε για την ζωή μου με πολλή αγάπη και ανιδιοτέλεια.

Έφερα μια φίλη. Έφερα και άλλη. Και άλλη. Και αυτές έφεραν δικές τους φίλες. Ήθελα να μοιραστώ με όλο τον κόσμο τον θησαυρό που βρήκα και αυτές το ίδιο! Δεν ήταν όλες «της εκκλησίας», όπως κι εγώ άλλωστε, αλλά μας δεχόταν όπως ήμασταν και κατάφερνε να μας «αλλοιώσει» προς το καλύτερο με την πολλή της αγάπη, την οποία νιώθαμε, και νιώθουμε, χωρίς να χρειαστεί να μας το πει.

Καθόμασταν στην τραπεζαρία «των ξένων» και περιμέναμε πότε θα μας δεχτεί στο γραφείο της, αφού το γραφείο της ήταν πάντα γεμάτο από κόσμο, που ήθελε να της μιλήσει. Η αναμονή όμως ήταν γλυκιά, γιατί είχαμε πια γίνει μια όμορφη παρέα και τα γέλια μας ακούγονταν παντού.

Και αν είχαμε κάνει κάτι, ξέραμε ότι θα μας περάσει «ακτινογραφία» και μπορεί να μας μάλωνε. Τι μάλωμα ήταν αυτό όμως! Χωρίς προσβολές, χωρίς φωνές και κοσμικές υστερίες και πικρόχολα λόγια, μόνο με αγάπη. Μάλωμα αγάπης, γιατί η ίδια πονούσε πιο πολύ από εμάς, γιατί ήθελε να θεωθούμε, να προστατευτούμε από τις παγίδες του Κακού….Τι γλυκό μάλωμα! Και έτσι καταλαβαίναμε το λάθος μας και στενοχωριόμασταν που λυπήσαμε τον Θεό και παλεύαμε να γίνουμε καλύτερες. Και ποτέ δεν μας μίλησε για μοναχισμό! Ποτέ!

Δεν ήμασταν μόνο εμείς…

Νέοι και νέες της ηλικίας μας, αλλά και άνθρωποι όλων των ηλικιών, οικογένειες με παιδιά, περίμεναν υπομονετικά την σειρά τους. Έβγαιναν από το γραφείο της άλλοι με δάκρυα ανακούφισης, άλλοι με ένα χαμόγελο ευτυχίας…τα παιδάκια με καραμέλες και παιχνίδια.

«Εδώ να το βλέπετε σαν σπίτι σας! Μαζί θα μοιραστούμε το κομμάτι ψωμί!»

Και όλοι αναγνώριζαν την καλοσύνη, την αγάπη, την ανιδιοτέλεια και την ευθύτητα του χαρακτήρα της. Ποτέ δεν θέλησε να πάρει την θέση κανενός. Ούτε της μάνας μας, ούτε της αδελφής μας, πόσο μάλλον να έχει «οπαδούς». Απλά, ήθελε να αγαπήσουμε τον Θεό και να μας δυναμώσει, να πατήσουμε στα πόδια μας. Τόσο απλά!

Και τα χρόνια πέρασαν και ο κόσμος συνεχίζει να επισκέπτεται την Γερόντισσα και να περιμένει υπομονετικά την σειρά του να την δει. Όπως και εγώ, είκοσι χρόνια μετά. Και χαίρεται το ίδιο όταν με βλέπει τόσο εμένα, όσο και τον σύζυγό μου τώρα πια! «Η Παναγιά σου τον έστειλε!»…Το πιστεύω, αλλά είμαι σίγουρη ότι η ίδια προσευχήθηκε για μένα. 

Όπως και για όλους μας!

23 Αυγούστου 2020

Μία από τις πολλές ψυχές που στηρίζει...

(Πιστεύω  ότι αν το διαβάσει,θα με μαλώσει γιατί δεν θέλει να γίνεται αναφορά στην ίδια, παρά μόνο στην θαυματουργή Εικόνα της Παναγίας Βαρνάκοβας και στο μοναστήρι Της. Όμως την παρακαλώ να με συγχωρέσει και να το δει σαν ένα ελάχιστο δημόσιο ευχαριστώ για τα είκοσι μοναδικά χρόνια και την ευχή να πολλαπλασιαστούν!)